Εδώ θα μείνουμε

: Antonis Mitropias; ΣΗΜΕΡΑ; 27 Ιουνίου 2023

Πραγματικό γεγονός
Εννιά και πέντε το πρωί, έπινα τις τελευταίες τζούρες από τον καφέ μου στην ταράτσα του σπιτιού μου στην Αυλώνος. Άκουσα ένα θόρυβο από μακριά. Προσπαθούσα να καταλάβω τι ήταν. Άναρθρες κραυγές παιδιών; σκυλάκια πολλά μαζεμένα που γαυγίζαν; μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά; ο θόρυβος όλο και πλησίαζε. Μέχρι που είδα πάνω από το κεφάλι μου να πετάνε χαμηλά, κάνοντας κύκλους τρελούς και βουτιές σχεδόν πάνω από το δρόμο, ένα σμήνος γλάρων. Ήρθε από την μεριά του ΑΤΛΑΣ, πέρασε πάνω από τις πολυκατοικίες και κατέβηκε στα παρκάκια Αυλώνος και Γαλαξιδίου. Κραυγάζοντας δυνατά, μ αυτές τις απαίσιες και τρομακτικές φωνές των γλάρων. Μα τι στο διάολο γυρεύουν τόσοι πολλοί γλάροι στα Σεπόλια; Οι γλάροι στις θάλασσες και στους σκουπιδότοπους πάνε. Παραλία δεν έχουμε σίγουρα στα Σεπόλια κι όσο για σκουπιδότοπο, εεε εντάξει δεν είμαστε και η πιο καθαρή γειτονιά, αλλά σκουπιδότοπο δεν την λες..
Μυθοπλασία
Καθώς τους παρατηρούσα, συνειδητοποίησα ξαφνικά, ότι οι κραυγές τους δεν ήταν τόσο άναρθρες. Ύστερα από λίγο ξεχώρισα την λέξη που όλοι μαζί, αρθρώνανε ώς απειλή. «Φύγετε», «Φύγετε». Έπαθα ένα σοκ, που κράτησε μερικά λεπτά. Οι γλάροι εκεί, πάνω από το κεφάλι μου, να φωνάζουν «Φύγετε».
Τότε ένας από αυτούς, έκλεισε τα φτερά του κι έκανε μια βουτιά προς εμένα, πέταξε λίγο σταθερά δίπλα μου και μου ψιθύρισε «έρχονται άγριες μέρες»..
Πάγωσα. Ο Mitsos μου κατέβηκε να κρυφτεί στα ενδότερα.
Αποφάσισα γρήγορα.
Όχι παλιόπουλα, δεν θα φύγουμε.
Εδώ θα μείνουμε. Σταθερά. Έχουμε πράγματα να υπερασπιστούμε. Το χώμα που πατάμε, τα δέντρα που μας δίνουν την ανάσα τους, την αδελφοσύνη και την ισότητα, το δίκιο και την ελευθερία του ενός και των πολλών, την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.